Anco Weijman heeft op 1 mei het stokje overgenomen van Erika Krone. Waar komt hij vandaan, waar verheugt hij zich op en in welke uitdagingen gaat hij zijn tanden zetten?
Wat deed je voordat je directeur-bestuurder van ZOUT werd?
‘Ik kom oorspronkelijk uit het HR-vak. Nadat ik tien jaar hoofd HR was geweest bij pensioenfonds PGGM heb ik mijn eigen adviesbureau gestart. Uiteindelijk waren daar ruim zeventig consultants en trainers aan verbonden. Het was een hartstikke leuke en leerzame tijd. Na de verkoop van het bedrijf in 2010 kwam ik bij toeval in het onderwijs terecht. Eerst als directeur personeelszaken bij een ROC, daarna in tal van andere management- en directiefuncties. Ik heb altijd vanuit een vrij zakelijke, bedrijfsmatige insteek gewerkt. Het geld dat het onderwijs ter beschikking heeft, moet naar mijn overtuiging namelijk zo effectief en efficiënt mogelijk worden ingezet.’
Had je veel te maken met passend onderwijs?
‘Ja, zeker in de tijd waarin ik directeur was op een grote mbo-school. Inhoudelijk was ik altijd heel betrokken, bijvoorbeeld door afspraken te maken met gemeenten, wijkteams en zorginstanties. Bij ZOUT hebben we weliswaar te maken met een andere doelgroep, maar in essentie gaat het om hetzelfde: zorgen dat kinderen zo goed mogelijk krijgen waar zij behoefte aan hebben.’
Waarom liep je warm voor deze functie bij ZOUT?
‘Ik wilde graag de stap maken naar een eindverantwoordelijke functie. Ik heb er altijd waarde aan gehecht dat de mensen met wie ik werk zich constant blijven ontwikkelen en dat geldt ook voor mijzelf. Alles wat ik in mijn loopbaan geleerd heb, wil ik in deze nieuwe rol graag inzetten om de missie van het samenwerkingsverband te bereiken. Er speelt ook nog iets persoonlijks: ik ben opgegroeid in Zeist en vind het erg leuk om weer terug te gaan naar mijn geboortegrond. Sinds de verkoop van mijn eigen bedrijf heb ik bewust gekozen voor meer balans in mijn leven. Ik verheug me erop om met mijn racefiets over de Utrechtse Heuvelrug te gaan of op mijn mountainbike door de bossen van Zeist. Ook kijk ik ernaar uit om na mijn verhuizing naar Zeist weer dicht bij mijn kinderen en kleinkinderen te wonen.’
Wat is jouw eerste indruk van ZOUT?
‘Officieel ben ik op 1 mei in dienst getreden, maar in april heb ik al een aantal dagen meegelopen met Erika. Ik ben met een enorme stapel papier de meivakantie ingegaan en omdat niet iedereen weg was, heb ik toen ook alvast wat gesprekken kunnen voeren. Dat vond ik fijn, daardoor had ik het idee dat ik na de meivakantie goed kon starten en echt al serieus kon meepraten.
Als ik kijk wat er de afgelopen acht maanden is neergezet, dan is dat een enorme prestatie. Daar moet ik Erika en de andere mensen bij ZOUT complimenten voor maken. Ik ben heel blij dat zij tot de zomer als adviseur betrokken blijft.’
Wat is jouw eerste uitdaging?
‘Er zijn veel nieuwe mensen bij ZOUT, dus mijn eerste uitdaging is om hier een team van te maken. Je moet het met elkaar doen en daarvoor moet je om te beginnen inzicht hebben in elkaars kwaliteiten, voorkeuren en ‘kleuren’. Mensen moeten snappen dat ze op bepaalde onderdelen verschillen, maar ook gebruik kunnen maken van elkaar. Dat spel zie ik wel een beetje als mijn vak. Dat vind ik leuk, daar krijg ik energie van. Met de keuze voor vijf coördinatoren die hun eigen inhoudelijke aandachtsgebied en gemeente hebben, kunnen we veel dichter op de klant zitten, om het maar even in bedrijfsmatige termen te zeggen. Ik denk dat we de klant veel beter kunnen gaan begrijpen, beter zien wat nodig is en daar beter op anticiperen.’
Welke ontwikkelopdracht zie jij voor ZOUT?
‘Op 23 mei heb ik mijzelf mogen introduceren op de algemene ledenvergadering. Komende periode zal ik veel mensen spreken, met name schoolbestuurders, de wethouders van de vijf gemeenten en netwerkpartners. Ik ben heel benieuwd hoe zij naar ons samenwerkingsverband en naar de verbeterkansen kijken. Het is ook interessant om te bespreken welke wederzijdse verwachtingen er zijn. In de ideale situatie zijn scholen in staat om het passend onderwijs zelf zo goed mogelijk te organiseren. Als samenwerkingsverband kunnen wij scholen helpen om zich verder te ontwikkelen en een stukje expertise toevoegen. Dat is een andere manier van werken dan scholen de afgelopen tien jaar gewend waren: we nemen minder van hen over en gaan hen meer versterken, precies zoals we dat in ons ondersteuningsplan hebben afgesproken. Dat vraagt om een cultuurverandering én om wederzijds vertrouwen.
Ik hoop dat we met elkaar ook stappen kunnen zetten met een dekkend netwerk en het voorkomen van thuiszitten. Dat vraagt echt om heel veel samenwerking en solidariteit tussen scholen. Voor dit vraagstuk hebben we ook gemeenten nodig, binnen en buiten onze regio. In het investeren in die relaties en in de samenwerking zie ik zeker ook een rol voor mezelf weggelegd.’
